Δεν ξέρω αν η νεοναζιστική συμμορία που λυμαίνει τη χώρα με τα εγκλήματά
της δίνει ως βραβείο ―«τιμής ένεκεν»!― σ’ εκείνον που επιτυγχάνει να
μαχαιρώσει τους περισσότερους μετανάστες κάποια ασημένια φαλτσέτα ή
κανένα σουγιά ή, έστω, κανένα ξυράφι με λάμα για να ξυρίζει το κεφάλι
του ριζικώς, ώστε να εγχαράσσει πάνω στο καύκαλό του με ευκρίνεια τα
γνωστά ναζιστικά σύμβολα· κάτι τέτοιο, όμως, δε θα μου φαινόταν καθόλου
παράξενο, αφού, ως γνωστόν, η αγαθοεργός αυτή οργάνωση επιβραβεύει από
συστάσεώς της τους ήρωες μαχαιροβγάλτες της, χορηγώντας τους διάφορους
επαίνους και αριστεία ανδρείας, σαν αυτό που εμφανίζεται στο βιβλίο του
αποστρατευθέντος αγωνιστού Χάρη Κουσουμβρή («Γκρεμίζοντας τον μύθο της
Χρυστής Αυγής», σελ. 70).
Όπως και να ’χει, φαίνεται πως αυτοί οι υψηλόφρονες αρχαιολάτραι αγωνισταί δεν είναι τόσο φτηνιάρηδες ώστε να διαπράττουν τέτοιον αγώνα και να χύνουν τόσο αίμα (βλέπε τη φωτογραφία με το ματωμένο καύκαλο του αγωνιστού στο εξώφυλλο του παραπάνω βιβλίου) για τόσο ευτελή αντικείμενα, όπως είναι ένα σουγιαδάκι ή ένα ξυραφάκι, έστω με ασημένια λάμα.
Τελευταία, πάντως, η ευπρεπής δεξιά και τα έγκριτα Μ.Μ.Ε. της άρχουσας τάξης δείχνουν να ανησυχούν σφόδρα από τον αιματηρό και περίλαμπρο αγώνα των νεοναζιστών, καθώς και από την επιβράβευσή τους από τις εξαθλιωμένες συνειδήσεις σημαντικού ποσοστού των Ελλήνων (δεν γίνεται να εξαθλιώνεις τις ζωές χωρίς να εξαθλιώνεις και τις συνειδήσεις). Και… είδαν (ποιος, άλλωστε, δεν είδε) πόσο ηρωικώς διακινδύνευσαν οι νεοναζί τις ζωές τους επιτιθέμενοι κατά των ορδών των απογόνων των Περσών στα πολεμικά πεδία της αρχαίας Ραφήνας και του ηρωικού Μεσολογγίου, όπου διέλυσαν τους πάγκους εκστρατείας και τα στρατιωτικά παραπήγματα των εχθρών της πατρίδος, διασκόρπισαν CD’S, DVD’S, γυαλιά ηλίου, τσαντάκια, βερμούδες, σώβρακα και λοιπό πολεμικό υλικό, και έτρεψαν σε φυγή τους εχθρούς διασώσαντες την τιμή του ελληνικού Έθνους!
Κι εκεί που όλα τα προηγούμενα χρόνια οι παρακρατικές αγέλες των νεοναζί και η εγκληματική τους δράση (πογκρόμ, βιαιοπραγίες, μαχαιρώματα…) ήταν… αόρατες από τους συγκυβερνώντες και τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους τους, τώρα έχουμε ψευδοαπειλές, σαν αυτές που εκστόμισαν ο υπουργός του ιδιώνυμου της κουκούλας Δένδιας και στη συνέχεια, απ’ το βήμα της Βουλής, ο γνωστός για την απάθειά του όταν βρίσκεται μπροστά σε χρυσαυγίτικα εγκλήματα και νεοναζιστικές επιθέσεις (θυμηθείτε το επεισόδιο στην τηλεόραση) Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος, διαπληκτιζόμενος στη Βουλή με τον Κασιδιάρη, μίλησε για τα ναζιστικά τάγματα εφόδου και μας θύμισε εκείνον τον αδικοχαμένο ναζί αρχιεγκληματία, τον Ερνστ Ρεμ, που βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία.
[Επειδή οι λέξεις έχουν τη σημασία τους κι εγώ μίλησα για «συγκυβερνώντες» και «καθεστωτικούς δημοσιογράφους», ας δώσω ένα παράδειγμα: Στις 23.10.2011, ο πασιφανών ιδεών δημοσιογράφος Πρετεντέρης δημοσίευσε στο Βήμα ένα άρθρο με τίτλο το ψευδοερώτημα «Υπάρχει παρακράτος;», λες και είχε πέσει απ’ το φεγγάρι στην Ελλάδα και αναζητούσε εναγωνίως τους αγαπημένους του συντρόφους.
Στο άρθρο εκείνο επεδίωκε να ειρωνευτεί όσους αριστερούς μιλούσαν για παρακράτος και, για να δείξει πόσο φιλοσοφημένος ήταν, επικαλέστηκε τον Όκαμ και το γνωστό του φιλοσοφικό ξυράφι. (Για τα νεοναζιστικά μαχαίρια και ξυράφια εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει τυφλός και κωφάλαλος.) Την επομένη είχε εκπομπή στην τηλεόραση, την ακροδεξιών προδιαγραφών «Ανατροπή», με καλεσμένους τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας Μαρκόπουλο, τον Πάγκαλο (ακόμα εν αντιπροεδρική υπηρεσία τότε στο Πασόκ) και τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, τον Φώτιο Κουβέλη. Κάποια στιγμή τους έθεσε ευθέως το παραπάνω ερώτημα, αν υπάρχει παρακράτος, κι εκείνοι το αρνήθηκαν, οι μεν δύο πρώτοι αμέσως και μετά βδελυγμίας για όσους ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ο δε Φώτιος, αφού το ανέλυσε γραμματικώς, συντάχθηκε με τους προλαλήσαντες, όπως ακριβώς συμπράττει και σήμερα σαν συγκυβερνήτης. Οι νεοναζιστές μας ήταν στα μάτια τους αόρατοι! (Έγραψα τότε ένα κείμενο με τίτλο «Ο Όκαμ και το παρακράτος», κι όποιος έχει όρεξη μπορεί να το διαβάσει.) Τώρα βεβαίως που οι νεοναζί έχουν καταλάβει δημόσια πόστα και γαυγίζουν μέσα απ’ τη Βουλή, οι καθεστωτικοί μας πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τους νιώθουν αναγκασμένοι να μιλήσουν και να γράψουν, προκειμένου να διαχειριστούν τα δικά μας μάτια, ώστε να βλέπουν με τον τρόπο που τους βολεύει.]
Μίλησε, λοιπόν, ο ευπατρίδης Προκόπης Παυλόπουλος για τα ναζιστικά τάγματα εφόδου και για τον Ερνστ Ρεμ, έναν ήρωα που οι νεοναζί θα προτιμούσαν να ξεχάσουν για δύο κυρίως λόγους: ένα γιατί τους θυμίζει τη θλιβερή γι’ αυτούς «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» και δύο γιατί τους προσβάλλει τον «ανδρισμό», αφού ο Ρεμ και κάποιοι από την ηγεσία των ταγμάτων του υπήρξαν μάλλον ομοφυλόφιλοι (γεγονός, φυσικά, που προσβάλλει στην πραγματικότητα την ομοφυλοφιλία), κι ίσως γι’ αυτό θίχτηκε ο Κασιδιάρης με τα λόγια του Παυλόπουλου κι άρχισε να φωνασκεί στη Βουλή τα τρελά του. (Απ’ ό,τι γνωρίζω, αν και δεν το ’χω διασταυρώσει, οι απανταχού της γης νεοναζί, εις μνήμην της «μεγάλης νύχτας των μαχαιριών», πενθούν κάθε χρόνο κατά το διάστημα 30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου ― δεδομένου ότι οι ημέρες αυτές είναι για τους νεοναζί κάτι σαν το Πάσχα των χριστιανών και νηστεύουν, δεν σφάζουν ούτε μαχαιρώνουν κανέναν, γιατί θυμούνται περίλυποι ότι αυτές τις ημέρες σφαγιάστηκαν αγρίως οι ναζιστικοί τους πρόγονοι των ταγμάτων εφόδου του Ρεμ από άλλους ναζιστικούς τους προγόνους, με εντολή του Χίτλερ, σφαγή να ’ναι κι ό,τι να ’ναι, ιδίως αν πρόκειται για την διεκδίκηση της εξουσίας των ταγμάτων του μαχαιρώματος.
Υπάρχουν, φυσικά, όπως σε κάθε θρησκεία, και οι φανατικοί αιρετικοί ―οι δικοί μας νεοναζί σε μια τέτοια αίρεση ανήκουν― που δεν μπορούν χωρίς αίμα, λόγω εξαρτήσεως, γι’ αυτό σφάζουν αδιαλείπτως όλας τα ημέρας ή, μάλλον, τα νύχτας, συγχωρούμενοι εν συνεχεία κατά την εξομολόγηση από τους πολυπληθείς χρυσαυγίτες παπάδες της ελληνορθοδόξου πίστεως.)
Ας πούμε όμως λίγα λόγια για τον Ρεμ και τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», για να καταλάβουν όσοι δεν ξέρουν για τι μιλάμε, χρησιμοποιώντας ελάχιστα προσιτά και δημοσιευμένα ντοκουμέντα.
Η παραστρατιωτική οργάνωση του ναζιστικού κόμματος, πριν ακόμα αναλάβουν οι ναζί την κυβερνητική εξουσία, αποτελούνταν από δύο ένοπλα τμήματα: το SA (Ες-Α, SturmΑbteilung, ΣτουρμΑμπτάιλουνγκ = Θυελλώδεις Μαχητές, ονομασία που αποδόθηκε στα ελληνικά ως «τάγματα εφόδου») και το SS (Ες-Ες, SchutzStaffel, ΣούτσΣτάφελ, τάγματα ασφαλείας ή προστασίας). Η διαφορά των δύο αυτών ενόπλων τμημάτων της ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης ήταν κυρίως ότι το τμήμα των SS, αποτελούσε το επίλεκτο τμήμα της όλης οργάνωσης, το οποίο είχε ως αποστολή την προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, ενώ τα τάγματα εφόδου ήταν επιφορτισμένα με όλη την «βρόμικη» δουλειά των ναζί, να συγκρούονται στους δρόμους, να επιτίθενται σε αγωνιστές, να μαχαιρώνουν και να διαπράττουν όλα τα εγκλήματα που τηρουμένων των αναλογιών διαπράττουν σήμερα οι νεοναζί στη χώρα μας.
Ο Ερνστ Γιούλιους Ρεμ (Ernst Julius Röhm), (1887 – 1934), ήταν ιδρυτικό στέλεχος, κύριος οργανωτής και αργότερα αρχηγός των ταγμάτων εφόδου, που έφτασαν να αριθμούν 1.000.000 μέλη (κάποιοι τους φτάνουν στα 3.000.000), γεγονός που καθιστούσε τον Ρεμ επικίνδυνο αντίπαλο του Χίτλερ, όσον αφορά την ανάληψη της ηγεσίας των ναζί. Από την άλλη, ο Ρεμ έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως ο πιο γνωστός ομοφυλόφιλος ναζί, γεγονός που αποδεικνύεται από δημοσιευμένες επιστολές του κι από άλλα ντοκουμέντα, αλλά κι απ’ τον τρόπο της δημόσιας ζωής του, δεδομένου ότι σύχναζε ανοικτά σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων όπως ήταν η ταβέρνα «Bratwurstglockl» του Μονάχου, της οποίας οι πελάτες ήταν σχεδόν αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι.
Για τους συνεργάτες του, όπως οι Ρορμπάιν (Rohrbein), Πέτερσντορφ (Petersdorf) και Ερνστ Χέλντορφ (Ernst Helldorf) που αποτελούσαν την μόνιμη παρέα του στην παραπάνω ταβέρνα αλλά και στα διάφορα άλλα σημεία συνάντησης, δεν μπορεί να είναι κανένας βέβαιος ότι ήταν ομοφυλόφιλοι, όπως ισχυρίστηκε η χιτλερική ηγεσία μετά την σφαγή της ηγεσίας των ταγμάτων εφόδου κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». (Πάντως, στο βαθμό που προβάλλεται από τους ναζί η ομοφυλοφιλία των ηγετών των ταγμάτων εφόδου ως αιτία της σφαγής, αυτός ο λόγος δε δείχνει πειστικός.) «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Nacht der langen Messer) ονομάστηκε, λοιπόν, το τριήμερο (30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου 1934), κατά το οποίο σφαγιάστηκαν τα τάγματα εφόδου και η ηγεσία τους κατ’ εντολή του Χίτλερ και των συνεργατών του. Ο Ρεμ εκτελέστηκε στις 2 Ιουλίου 1934. Στη συνέχεια και εξαιτίας των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων και των εκτελέσεων της ηγεσίας των ταγμάτων εφόδου η οργάνωσή τους αποδυναμώθηκε πλήρως, μέχρι να φτάσει στην οριστική της διάλυση το 1945.
Υποθέτω, δεν είμαι βέβαιος, ότι πολλοί σύντροφοι, ιθαγενείς και μετανάστες, θα εύχονταν να υπάρξει και στην Ελλάδα μια παρόμοια «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», ώστε να σφαχτούν οι νεοναζί μεταξύ τους, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα ησυχάσουμε απ’ αυτούς τους μαχαιροβγάλτες. Τους καταλαβαίνω από συναισθηματική άποψη, αλλά πιστεύω ότι ξεχνούν κάτι. Τα παρακρατικά τάγματα εφόδου του Ρεμ αντικαταστάθηκαν από τα επίσημα του ναζιστικού κράτους. Και τώρα , με τον πλήρη εκφασισμό του ελληνικού κράτους, βρισκόμαστε –νομίζω― σε μια παρόμοια κατάσταση. Το θέμα είναι αν θα έχουν το πρόσταγμα οι κρατικές δυνάμεις καταστολής ή οι παρακρατικοί τους μηχανισμοί, γιατί βλέπουν οι επίσημοι πως κάπου τους ξέφυγε το παιχνίδι και πως οι νεοναζί είναι ανεξέλεγκτοι, ιδιαιτέρως τώρα που αύξησαν τις δυνάμεις τους. Αλλιώτικα, φυσικά και επιθυμούν να διαθέτουν ετοιμοπόλεμες τις παρακρατικές τους δυνάμεις για την «βρόμικη δουλειά», όπως πάντα.
Ο Άπατρις της Πάτρας
Όπως και να ’χει, φαίνεται πως αυτοί οι υψηλόφρονες αρχαιολάτραι αγωνισταί δεν είναι τόσο φτηνιάρηδες ώστε να διαπράττουν τέτοιον αγώνα και να χύνουν τόσο αίμα (βλέπε τη φωτογραφία με το ματωμένο καύκαλο του αγωνιστού στο εξώφυλλο του παραπάνω βιβλίου) για τόσο ευτελή αντικείμενα, όπως είναι ένα σουγιαδάκι ή ένα ξυραφάκι, έστω με ασημένια λάμα.
Τελευταία, πάντως, η ευπρεπής δεξιά και τα έγκριτα Μ.Μ.Ε. της άρχουσας τάξης δείχνουν να ανησυχούν σφόδρα από τον αιματηρό και περίλαμπρο αγώνα των νεοναζιστών, καθώς και από την επιβράβευσή τους από τις εξαθλιωμένες συνειδήσεις σημαντικού ποσοστού των Ελλήνων (δεν γίνεται να εξαθλιώνεις τις ζωές χωρίς να εξαθλιώνεις και τις συνειδήσεις). Και… είδαν (ποιος, άλλωστε, δεν είδε) πόσο ηρωικώς διακινδύνευσαν οι νεοναζί τις ζωές τους επιτιθέμενοι κατά των ορδών των απογόνων των Περσών στα πολεμικά πεδία της αρχαίας Ραφήνας και του ηρωικού Μεσολογγίου, όπου διέλυσαν τους πάγκους εκστρατείας και τα στρατιωτικά παραπήγματα των εχθρών της πατρίδος, διασκόρπισαν CD’S, DVD’S, γυαλιά ηλίου, τσαντάκια, βερμούδες, σώβρακα και λοιπό πολεμικό υλικό, και έτρεψαν σε φυγή τους εχθρούς διασώσαντες την τιμή του ελληνικού Έθνους!
Κι εκεί που όλα τα προηγούμενα χρόνια οι παρακρατικές αγέλες των νεοναζί και η εγκληματική τους δράση (πογκρόμ, βιαιοπραγίες, μαχαιρώματα…) ήταν… αόρατες από τους συγκυβερνώντες και τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους τους, τώρα έχουμε ψευδοαπειλές, σαν αυτές που εκστόμισαν ο υπουργός του ιδιώνυμου της κουκούλας Δένδιας και στη συνέχεια, απ’ το βήμα της Βουλής, ο γνωστός για την απάθειά του όταν βρίσκεται μπροστά σε χρυσαυγίτικα εγκλήματα και νεοναζιστικές επιθέσεις (θυμηθείτε το επεισόδιο στην τηλεόραση) Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος, διαπληκτιζόμενος στη Βουλή με τον Κασιδιάρη, μίλησε για τα ναζιστικά τάγματα εφόδου και μας θύμισε εκείνον τον αδικοχαμένο ναζί αρχιεγκληματία, τον Ερνστ Ρεμ, που βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία.
[Επειδή οι λέξεις έχουν τη σημασία τους κι εγώ μίλησα για «συγκυβερνώντες» και «καθεστωτικούς δημοσιογράφους», ας δώσω ένα παράδειγμα: Στις 23.10.2011, ο πασιφανών ιδεών δημοσιογράφος Πρετεντέρης δημοσίευσε στο Βήμα ένα άρθρο με τίτλο το ψευδοερώτημα «Υπάρχει παρακράτος;», λες και είχε πέσει απ’ το φεγγάρι στην Ελλάδα και αναζητούσε εναγωνίως τους αγαπημένους του συντρόφους.
Στο άρθρο εκείνο επεδίωκε να ειρωνευτεί όσους αριστερούς μιλούσαν για παρακράτος και, για να δείξει πόσο φιλοσοφημένος ήταν, επικαλέστηκε τον Όκαμ και το γνωστό του φιλοσοφικό ξυράφι. (Για τα νεοναζιστικά μαχαίρια και ξυράφια εξακολουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει τυφλός και κωφάλαλος.) Την επομένη είχε εκπομπή στην τηλεόραση, την ακροδεξιών προδιαγραφών «Ανατροπή», με καλεσμένους τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας Μαρκόπουλο, τον Πάγκαλο (ακόμα εν αντιπροεδρική υπηρεσία τότε στο Πασόκ) και τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, τον Φώτιο Κουβέλη. Κάποια στιγμή τους έθεσε ευθέως το παραπάνω ερώτημα, αν υπάρχει παρακράτος, κι εκείνοι το αρνήθηκαν, οι μεν δύο πρώτοι αμέσως και μετά βδελυγμίας για όσους ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ο δε Φώτιος, αφού το ανέλυσε γραμματικώς, συντάχθηκε με τους προλαλήσαντες, όπως ακριβώς συμπράττει και σήμερα σαν συγκυβερνήτης. Οι νεοναζιστές μας ήταν στα μάτια τους αόρατοι! (Έγραψα τότε ένα κείμενο με τίτλο «Ο Όκαμ και το παρακράτος», κι όποιος έχει όρεξη μπορεί να το διαβάσει.) Τώρα βεβαίως που οι νεοναζί έχουν καταλάβει δημόσια πόστα και γαυγίζουν μέσα απ’ τη Βουλή, οι καθεστωτικοί μας πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τους νιώθουν αναγκασμένοι να μιλήσουν και να γράψουν, προκειμένου να διαχειριστούν τα δικά μας μάτια, ώστε να βλέπουν με τον τρόπο που τους βολεύει.]
Μίλησε, λοιπόν, ο ευπατρίδης Προκόπης Παυλόπουλος για τα ναζιστικά τάγματα εφόδου και για τον Ερνστ Ρεμ, έναν ήρωα που οι νεοναζί θα προτιμούσαν να ξεχάσουν για δύο κυρίως λόγους: ένα γιατί τους θυμίζει τη θλιβερή γι’ αυτούς «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» και δύο γιατί τους προσβάλλει τον «ανδρισμό», αφού ο Ρεμ και κάποιοι από την ηγεσία των ταγμάτων του υπήρξαν μάλλον ομοφυλόφιλοι (γεγονός, φυσικά, που προσβάλλει στην πραγματικότητα την ομοφυλοφιλία), κι ίσως γι’ αυτό θίχτηκε ο Κασιδιάρης με τα λόγια του Παυλόπουλου κι άρχισε να φωνασκεί στη Βουλή τα τρελά του. (Απ’ ό,τι γνωρίζω, αν και δεν το ’χω διασταυρώσει, οι απανταχού της γης νεοναζί, εις μνήμην της «μεγάλης νύχτας των μαχαιριών», πενθούν κάθε χρόνο κατά το διάστημα 30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου ― δεδομένου ότι οι ημέρες αυτές είναι για τους νεοναζί κάτι σαν το Πάσχα των χριστιανών και νηστεύουν, δεν σφάζουν ούτε μαχαιρώνουν κανέναν, γιατί θυμούνται περίλυποι ότι αυτές τις ημέρες σφαγιάστηκαν αγρίως οι ναζιστικοί τους πρόγονοι των ταγμάτων εφόδου του Ρεμ από άλλους ναζιστικούς τους προγόνους, με εντολή του Χίτλερ, σφαγή να ’ναι κι ό,τι να ’ναι, ιδίως αν πρόκειται για την διεκδίκηση της εξουσίας των ταγμάτων του μαχαιρώματος.
Υπάρχουν, φυσικά, όπως σε κάθε θρησκεία, και οι φανατικοί αιρετικοί ―οι δικοί μας νεοναζί σε μια τέτοια αίρεση ανήκουν― που δεν μπορούν χωρίς αίμα, λόγω εξαρτήσεως, γι’ αυτό σφάζουν αδιαλείπτως όλας τα ημέρας ή, μάλλον, τα νύχτας, συγχωρούμενοι εν συνεχεία κατά την εξομολόγηση από τους πολυπληθείς χρυσαυγίτες παπάδες της ελληνορθοδόξου πίστεως.)
Ας πούμε όμως λίγα λόγια για τον Ρεμ και τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», για να καταλάβουν όσοι δεν ξέρουν για τι μιλάμε, χρησιμοποιώντας ελάχιστα προσιτά και δημοσιευμένα ντοκουμέντα.
Η παραστρατιωτική οργάνωση του ναζιστικού κόμματος, πριν ακόμα αναλάβουν οι ναζί την κυβερνητική εξουσία, αποτελούνταν από δύο ένοπλα τμήματα: το SA (Ες-Α, SturmΑbteilung, ΣτουρμΑμπτάιλουνγκ = Θυελλώδεις Μαχητές, ονομασία που αποδόθηκε στα ελληνικά ως «τάγματα εφόδου») και το SS (Ες-Ες, SchutzStaffel, ΣούτσΣτάφελ, τάγματα ασφαλείας ή προστασίας). Η διαφορά των δύο αυτών ενόπλων τμημάτων της ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης ήταν κυρίως ότι το τμήμα των SS, αποτελούσε το επίλεκτο τμήμα της όλης οργάνωσης, το οποίο είχε ως αποστολή την προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, ενώ τα τάγματα εφόδου ήταν επιφορτισμένα με όλη την «βρόμικη» δουλειά των ναζί, να συγκρούονται στους δρόμους, να επιτίθενται σε αγωνιστές, να μαχαιρώνουν και να διαπράττουν όλα τα εγκλήματα που τηρουμένων των αναλογιών διαπράττουν σήμερα οι νεοναζί στη χώρα μας.
Ο Ερνστ Γιούλιους Ρεμ (Ernst Julius Röhm), (1887 – 1934), ήταν ιδρυτικό στέλεχος, κύριος οργανωτής και αργότερα αρχηγός των ταγμάτων εφόδου, που έφτασαν να αριθμούν 1.000.000 μέλη (κάποιοι τους φτάνουν στα 3.000.000), γεγονός που καθιστούσε τον Ρεμ επικίνδυνο αντίπαλο του Χίτλερ, όσον αφορά την ανάληψη της ηγεσίας των ναζί. Από την άλλη, ο Ρεμ έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως ο πιο γνωστός ομοφυλόφιλος ναζί, γεγονός που αποδεικνύεται από δημοσιευμένες επιστολές του κι από άλλα ντοκουμέντα, αλλά κι απ’ τον τρόπο της δημόσιας ζωής του, δεδομένου ότι σύχναζε ανοικτά σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων όπως ήταν η ταβέρνα «Bratwurstglockl» του Μονάχου, της οποίας οι πελάτες ήταν σχεδόν αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι.
Για τους συνεργάτες του, όπως οι Ρορμπάιν (Rohrbein), Πέτερσντορφ (Petersdorf) και Ερνστ Χέλντορφ (Ernst Helldorf) που αποτελούσαν την μόνιμη παρέα του στην παραπάνω ταβέρνα αλλά και στα διάφορα άλλα σημεία συνάντησης, δεν μπορεί να είναι κανένας βέβαιος ότι ήταν ομοφυλόφιλοι, όπως ισχυρίστηκε η χιτλερική ηγεσία μετά την σφαγή της ηγεσίας των ταγμάτων εφόδου κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». (Πάντως, στο βαθμό που προβάλλεται από τους ναζί η ομοφυλοφιλία των ηγετών των ταγμάτων εφόδου ως αιτία της σφαγής, αυτός ο λόγος δε δείχνει πειστικός.) «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Nacht der langen Messer) ονομάστηκε, λοιπόν, το τριήμερο (30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου 1934), κατά το οποίο σφαγιάστηκαν τα τάγματα εφόδου και η ηγεσία τους κατ’ εντολή του Χίτλερ και των συνεργατών του. Ο Ρεμ εκτελέστηκε στις 2 Ιουλίου 1934. Στη συνέχεια και εξαιτίας των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων και των εκτελέσεων της ηγεσίας των ταγμάτων εφόδου η οργάνωσή τους αποδυναμώθηκε πλήρως, μέχρι να φτάσει στην οριστική της διάλυση το 1945.
Υποθέτω, δεν είμαι βέβαιος, ότι πολλοί σύντροφοι, ιθαγενείς και μετανάστες, θα εύχονταν να υπάρξει και στην Ελλάδα μια παρόμοια «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», ώστε να σφαχτούν οι νεοναζί μεταξύ τους, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα ησυχάσουμε απ’ αυτούς τους μαχαιροβγάλτες. Τους καταλαβαίνω από συναισθηματική άποψη, αλλά πιστεύω ότι ξεχνούν κάτι. Τα παρακρατικά τάγματα εφόδου του Ρεμ αντικαταστάθηκαν από τα επίσημα του ναζιστικού κράτους. Και τώρα , με τον πλήρη εκφασισμό του ελληνικού κράτους, βρισκόμαστε –νομίζω― σε μια παρόμοια κατάσταση. Το θέμα είναι αν θα έχουν το πρόσταγμα οι κρατικές δυνάμεις καταστολής ή οι παρακρατικοί τους μηχανισμοί, γιατί βλέπουν οι επίσημοι πως κάπου τους ξέφυγε το παιχνίδι και πως οι νεοναζί είναι ανεξέλεγκτοι, ιδιαιτέρως τώρα που αύξησαν τις δυνάμεις τους. Αλλιώτικα, φυσικά και επιθυμούν να διαθέτουν ετοιμοπόλεμες τις παρακρατικές τους δυνάμεις για την «βρόμικη δουλειά», όπως πάντα.
Ο Άπατρις της Πάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου